■ هوشمندی ایرانیان در دوران قدیم بخش عمومی

در سال ۱۳۳۰ خورشیدی، باستان شناس آلمانی ویلهلم کونیک و همکارانش در
نزدیکی تیسفون ابزارهایی از دوران اشکانیان را یافتند.

پس از بررسی معلوم شد که این ابزارها پیل‌های الکتریکی هستند که به دست
ایرانیان در دوران اشکانیان ساخته شده و به کار برده می‌شده‌اند.
او این پیل‌های تیسفون را Bagdad Battery نامید.

اکتشاف این اختراع ایرانیان به اندازه‌ای تعجب و شگفتی جهانیان را بر
انگیخت که حتی برخی از دانشمندان اروپایی و امریکایی این اختراع ایرانیان
را به موجودات فضایی و ساکنان فراهوشمند سیارات دیگر که با بشقاب‌های
پرنده و کشتی‌های فضایی به زمین آمده‌ بودند، نسبت دادند، و آن را فراتر
از دانش اندیشمندان و پژوهشگران ایرانی دانستند.
برای ایشان پذیرفتنی نبود که ایرانیان ۱۵۰۰ سال پیش از گالوای
ایتالیایی(۱۷۸۶ میلادی) پیل الکتریکی را اختراع نموده باشند.

 

یونانیان و مصریان با الکتریسیته ساکن آشنایی داشتند.

پارتیها (اشکانیان) در تیسفون در فاصله سالهای ۲۵۰ق.م تا ۲۲۴ پ.م. باتری
الکتریکی ساختند.
شرکت جنرال الکتریک این باتریها را شبیه سازی کرده است

 

۲۰۰۰ سال پیش از اینکه کنت ولتا الکترودهای مشهور خود را به پای قورباغه
متصل کند، باتری الکتریکی مورد استفاده ی پارتیان (اشکانیان) بوده. این
باتریها به باتری‌های تیسفون مشهورند.

با روش “تعیین عمر کربنی (Radiocarbon dating)
”دریافتند که قدمت این پیل‌ها به 200 پ.م. می رسد.
این پیلها دارای بدنه ی بیرونی از جنس ارتن ور بوده که حاوی میله ای
آهنی است و به وسیله ی بخشی از بدنه ی مسی (میله ی آهنی درون استوانه ی
مسی) ایزوله شده است.
زمانی که درون محفظه با محلولی الکترولیت مانند آبلیمو پر شود، این
وسیله جریان الکتریکی خفیفی تولید می کند. آزمایش‌های بعدی نشان داد که
این وسیله ممکن است برای آبکاری جواهرات به کار می رفته

در سال ۱۹۳۸ باستان شناس آلمانی ویلهلم کونیگ که در آن زمان اداره ی موزه
ی تیسفون را به عهده داشت، در زیر زمین این موزه به جعبه ای برخورد که
شیئ (اشیا) عجیبی در خود داشت.

او پس از تحقیقاتی به این نتیجه رسید که این وسیله شبیه یک باتری مدرن است.
او در مقاله ای این مطلب را منتشر کرد و از این وسیله با عنوان باتری
باستانی یاد کرد که برای آبکاری و انتقال لایه ای از طلا یا نقره از سطحی
به سطح دیگر به کار می رفته.

وی همچنین این تئوری را مطرح کرد که احتمالا با اتصال چند باتری باستانی
قادر بودند که (ولتاژ) خروجی بیشتری تولید کنند. ویلارد گری (Willard
Gray)، یک مهندس برق شرکت جنرال الکتریک در ایالت ماساچوست، پس از مطالعه
ی مقاله ی کونیگ تصمیم گرفت این باتری را بازسازی کند.
زمانی که او درون کوزه ی سفالین را با آب انگور، سرکه یا محلول سولفات
مس پر کرد موفق به تولید ولتاژ حدود 1.5 تا 2 ولت شد.

در 1978 دکتر اگبرشت مصر شناس مشهور نمونه ای از باتریهای تیسفون را
بازسازی کرد و آن را با آب انگور پر نمود و توانست ولتاژ 0.87 ولت تولید
کند که از آن برای طلاکاری یک پیکره ی نقره ای استفاده کرد.

او از این آزمایش نتیجه گرفت که بسیاری از اشیای باستانی که در موزه‌ها
به عنوان طلا در نظر گرفته می شوند ممکن است نقره هایی باشند که آب طلا
داده شده اند.

نمونه‌های بیشتری از این باتری‌های باستانی در سال 1999 توسط دانشجویان
دکتر Marjorie Senechal، استاد ریاضیات و تاریخ علم در Smith College
ماساچوست، ساخته شد.

آنها با پر کردن کوزه ی آن با سرکه قادر به تولید ولتاژ 1.1 ولت بودند.

علاوه بر تئوری استفاده از این باتریها برای آبکاری فلزات، تئوری‌های
دیگری مبنی بر استفاده ی پزشکی یا موارد دیگر داده شده
ایرانیان از این پیل‌های الکتریکی جریان برق تولید می‌کردند و از آن برای
آبکاری اشیا زینتی سود می‌جستند.
اما در پهنه دریانوردی ایرانیان از این اختراع جهت آبکاری ابزارهای آهنی
در کشتی و جلوگیری از زنگ زدن و تخریب آنها استفاده می‌کردند.